Το ρέυμα

Ο γείτος μου ο Αντωνής, τζιαι η τζιυρά του η Νίκη,

αφού τ’αποφασίσαστιν,

μες την αυλήν εχτίσασιν,μιαν μιάλην αποθήκη.

Τζιαι σκέφτηκεν ο Αντωνής, τζι’άρκεψεν τζιαι κουάλαν

για να γλυτώσει χρήματα,

πρίζες σουίτς τζιαι σύρματα,

τζιαι μιάν μεγάλη σκάλα.

Εγόρασεν τα υλικά, χωρίς να με ρωτήσει,

τζιαι μόνος του αρκίνησεν,

την αποθήκην που’χτισεν,

να ηλεκτροφωτίσει.

Εθώρουν τον τζαι σκέφτουμουν, μαν να τα καταφέρει;!

Αφού που έτσι θέματα,

τζιαι προπαντός που ρέυματα,

τίποτες εν ιξέρει!

Επήα κοντά του τζι’είπα του, παρέτα ρε Aντώνη,

να δώκεις γιόκκα μου παμόν,

τζιαι άφης μου τον φωτισμόν,

να σου τον βάλω γιώνι.

Κρώστου λαλώ του χάμνα τα, μέν θέλεις παρακάλια,

γειτόνοι που βρεχούμαστιν,

ν αλληλοβοηθούμαστιν,

εν θέλω με ριάλια.

Είντα λαλεί μου εν τίποτε;Χαρκέσε εν ιξέρω;

Νομίζεις είμαι παλαβός;

Όπως εσένα ακριβώς,

εν να τα καταφέρω.

Τζιαι πάει τζι’η γεναίκα του, τζιαι τούτη με τον νούν του!

Εφτείς πετάσσετε να πεί,

έτσι δουλειές μάστρε Χαμπή,

του Αντωνή περνούν του.

Λαλώ τζιαι γιώνι άφης τους, αφόν τζιεν να τους πείσεις!

Να κόψουσιν να ράψουσιν,

τζ’αν βάλουν φώτα τζι’άψουσιν,

εμένα να μου φτύσεις.

Επέρασεν μια εφτομά, τζιαι μάχετουν καπάλι,

τζιαι τζιείνος τζιαι η Νίκη του,

μέσα στην αποθήκη του,

τα ρέυματα να βάλει.

Μ’άξαφνα σαν εκάχουμουν, στο σπίτι μου εγιώνι,

απο το σπίτιν τ’Άντωνή,

ακούω φκαίνει μια φωνή,

βοήθειαν γειτόνοι!

Εις την στιγμή εβούρισα, π’άκουσα το γειτόνοι,

τζι’ήβρα την Νίκη κλάμοντας,

τζιαι τον Αντώνη κάχοντας,

τζίτρινον σαν λεμόνι.

Πρώτη η Νίκη μίλησεν, τζιαι κατατόπισεν με!

Λαλεί μου άμα τέλειωσεν,

γείτο μου τζιαι τα ένωσεν,

εαντελόσσιασεν με.

Αμέσως εκατάλαβα, γιατί ετζιητρινίσαν!

Εβάλαν ρέυμα τα παιδκιά,

τζι’έφκην αμέσως μια φωδκιά,

τζιαι πιον τα πάντα σβήσαν.

Έδωκα θάρρος τζιαι στους δκυό, χωρίς τζιαιρόν να χάσω,

τζι’ύστερα είπα τ’Αντωνή,

άμα είσαστιν ζωντανοί,

εγιώ εννα τα σάσω.

Τζιαι νάσιεις εις υπόψην σου, εν τζιαι πουλώ σου πνέυμαν,

ν’ακούεις τζιαι παραντζιελιές,

μάχου μ’ούλες τες δουλιές,

εχτός απο το ρέυμαν.

Να έσιεις εις υπόψην σου, αγαπητέ Αντώνη,

το ρέυμαν νναι είναι καλόν,

μα όμως εν τζιαι ύπουλον,

τζιαι με το τσάς σκοτώννει!

Χαμπής Αχνιώτης   7/12/02

Ο καφκατζιής

Ο θεοχάρης εν ψηλός, μυώδης σαν τον τάυρον, έχει πολλά καλόν κορμίν τζιαι αν του δόκεις αφορμήν, εννα σε κάμει μάυρον.

Τζιέν κανεί πουν δυνάμενος, τζι’όποιος τον δεί φοάτε, τζιαι που πιον έ’σηκώνει λον, επήεν τζιαι σε δάσκαλον τζι’έμαθεν τζιαι καράτε.

Άμαν θα μπεί μεστον καυκάν, σκέκετε πάντα βράχος, φκάλλουν τα μάθκια του φωθκιάν, μα’σιει πολλά καλήν καρκιάν, ξέρω το κατα βάθος.

Πάντα εγιώ ελάλουν του, η δύναμη το’ν τόση, που στον καυκάν έτσι που δκιά, μ’έτσι δυνάμενην γροθκιά, κάποιον εννα σκοτώσει!

Όμως σε μιαν μελαχροινήν, θωρείς τον Θεοχάρην, μπροστά της άμα βρίσκετε, μαρτούιν να γινίσκετε, τζιει πούταν σαν λιοντάρι.

Για τούτην την μελαχροινήν, είσιεν μεγάλην ένοια! Τόσον την εαγάπησεν, που μούπεν αποφάσισεν, να πάμεντε προξένια.

Τζιαι ετσι μιαν Κυριακήν, ήρτεν να με ξυπνήσει, τζιαι να μου πεί αντί τζιυνήν, σήμμερα την μελαχρινήν να πάμεν να ζητήσει.

Τζιαφού εξιουρήστήκαμεν, τζιαι φκάλαμεν τα γένια, κατα το δείλις στην δροσιάν, εβάλαμεν τζιαι φορεσιάν, τζιαι πάμεν για προξένεια.

Τζιαι οπως επααίνναμεν, με το παλιόν μου LADA, πατώ τα στόπερ μου γερά, γιατί που τα αριστερά, εκόψαν μας την στράτα.

Ο φίλος μου θυμόθηκεν, τζ’είπεν εις το σιοφέρη, τάχα πως εν της γερημιάς, τζι’έδωκεν έξω μονομιάς, να πάει να τον δέρει.

Άρπαξεν τον μονομιάς τζιαι είπεν να του δώσει, κάτι γροθκιές πάς την κκελλέν, που νόμισα πως έθελεν, για να τον ησκοτώσει.

Παρέτα του εφώναξα, με λόγια που ετρέμαν, τζι’ο φίλος μου εκρόστηκεν, γιατ’είεν πως εχώστηκεν, το πλάσμαν μέστο γαίμαν.

Έπιασα τον τζιαι κάμναμεν, γυρούς μέσα στην χώραν, μα τέλεια εν τζιαι φύαμεν, στο προξενιόν επήαμεν μετά που μίαν ώραν.

Άννοιξεν η μελαχρινή, στην πόρταν της εφάνην, πεντάμορφη τζιαι λιερή, με χτενισιάν φανταχτερή, τζιαι ακριβόν φουστάνην.

Τον τζιύρην της τον είαμεν, που μπήκαμεν στη σάλα. Τα μμάδκια μας σαν παλαβού, εγίναν ίσια με του βού, τζι’ακόμα πιό μεγάλα.

Τζιαι προπαντός ο φίλος μου, έχασεν τζιαι το χρώμαν, έν είπεν ούτε έναν λόν, τζιαι θώρεν οπως τον πελλόν, με ανοιχτόν το στόμαν,

Γιατ’ήταν τζιείνος που’δερεν, πριν λίον στην πλατείαν, που τον εχτύπαν με ορμήν, χωρίς μεγάλην αφορμήν, ή σωβαρήν αιτίαν.

Μπροστά απο τον φίλον μου, ο άθρωπος εστάθει, τζι’αφού τον αναγνώρισεν, πάνω μου επροχώρησεν, σε μέναν αποτάθει.

Τζ’είπεν με λόγια βαρετά, ανάφτοντας το τσιάρον, χαδέφκοντας τα γένια του, πως εν ιδκιά την Ξένιαν του, γεναίκαν σ’έναν γάρον.

Εσήκωσεν την τζιεφαλήν ο φίλος μου με κόπον, γιατί εβεβαιόθηκεν, το προξενιόν ξηλώθηκεν, που τον κακόν του τρόπον.

Τζ’είπεν μου λάμνε φίλε μου, πάαιννε φέρ’το κάρον,τζιαι κάμε τούντο ψυσικόν, να πάρεις πίσο στο χωρκόν, τον φίλον σου τον γάρον.

27/2/05 Χαμπής Αχνιώτης

Χαμπής Αχνιώτης

Μετά απο επίσκεψη στην Κυπριακήν ενότητα σε γνωστόν βιβλιοπωλείο της χώρας σας παρουσιάζουμε το νέο μας απόκτημα.

Συνάμα εγκαινιάζουμε αφιέρωμα στον Χαμπήν Αχνιώτη για να δώσουμεν την ευκαιρία τζιαι σε σας να τον γνωρίσετε.

“Να μεν τα σπάζεις τα σκαλιά, της σκάλας που ξεβαίνεις, διότι θα σου χρειαστούν, άμα θα κατεβαίνεις”